Als fervente wintersportliefhebbers hadden we een droom. Een droom waarbij wij als gezin samen door de bergen zouden surfen op onze skies in een gezellige, leuke, liefdevolle sfeer om ter snelst en om ter best. Samen genieten van een warme chocomelk, een hapje eten en dan weer verder trekken van bergtop naar bergtop.
Dromen, denkbeelden, ideale situaties, een hunkeren naar…
Daarom hebben wij ook vrij snel ingezet op skilessen bij Louis-Henri. Omdat inclusie altijd al normaal was voor ons, schreven wij hem in voor Franse skilessen. Eerst alleen, later samen met zijn zus. Louis-Henri volgde skiles bij een vereniging voor mensen met een beperking in Nederland. Zo kon hij het hele jaar door elke week zijn passie uitoefenen. Hij werkte een heel jaar om samen met zijn zusje telkens een stapje hoger te zetten in de kleuterskischool. Dat systeem lukte aardig, althans gedurende 3 jaar. Vanaf dat punt hebben we het idee om ze samen naar de skiles te sturen moeten lossen. Onze dochter konden we niet langer tegenhouden om verder en sneller te ontwikkelen en onze Louis-Henri had kleine stapjes vooruit gezet - kleine stapjes die in werkelijkheid bergen waren! Hij toonde doorzetting, motivatie en een sterke wil om erbij te horen. De daaropvolgende jaren splitsten ze op en volgenden ze elk hun eigen niveautje en daar is absoluut niets mis mee, integendeel.
Tijdens de skiles zocht Louis-Henri, zo extravert als hij is, contact met iedereen. Hij praatte Nederlands met de andere kinderen en de skileraar alsof hij met jou of mij aan het praten was, wat vaak voor grappige taferelen zorgde. Vorig jaar kregen we het advies dat hij niet meer mocht deelnemen aan de groepslessen, omdat hij de groep vertraagde. Hoe vreemd en teleurstellend we dat ook vonden.. dit jaar waren we het advies echter compleet vergeten. Die info had ik bewust of onbewust niet (meer) opgeslagen. Ik schreef hem opnieuw in bij dezelfde organisatie. Ook dit jaar skiede Louis-Henri op zijn eigen tempo en zag ik dat de leraar en de andere kindjes geduldig op hem wachtten in het midden van de berg.
Zijn skileraar had veel geduld en empathie voor Louis-Henri. Hij sloot de week ook af met de boodschap dat Louis-Henri er echt bij hoort. De kinderen hadden Louis-Henri graag, ze riepen hem als hij achterliep en hij voelde dat hij erbij mocht horen. Dat gevoel heeft hij niet vaak. Het gevoel om ergens bij te horen is voor ons een vanzelfsprekendheid totdat er je iets in je leven overkomt waardoor dat niet meer zo is. Het gevoel om ergens bij te mogen horen en te kunnen zijn wie je bent, is onbetaalbaar. Soms mocht hij zelfs vooraan skiën en zelf de leraar zijn. Wat een heerlijk gevoel moet dat voor hem geweest zijn!
Ik kom zelden mensen tegen wiens hart inclusie spreekt. Ik kan als ouder zeggen dat ik zal blijven vechten voor mijn zoon en voor alle kinderen die er nog niet bij mogen horen. Want zij zijn het waard! En die verandering begint bij jou!
Reactie plaatsen
Reacties